ακούει κανένας μαθητής μου παλιό rock;
Και άρχισα να το φιλοσοφώ...
Όταν ήμουν μαθητής (στο λύκειο κυρίως), ακούγαμε πολύ ελληνικό rock. Τρύπες, Σιδηρόπουλο, Σπαθιά, Μωρά στη Φωτιά και όλα τα σχετικά. Ήταν η εποχή τέτοια. Άνθιση του ελληνικού rock. Σιγά σιγά γυρίσαμε τα αυτιά μας και σε ξένα συγκροτήματα. Καινούρια και παλιά.
Heavy metal ακούγαμε από το γυμνάσιο.
Η μουσική ήταν κάτι που μας απασχολούσε πάρα πολύ. Τι μουσική ακούμε, στέκια, νέες κυκλοφορίες, συναυλίες (θέατρο δάσους - ψηλά, πίσω από το θέατρο με ρετσίνες), στίχοι, κιθάρα και τέτοια. Η μουσική που άκουγες ήταν ένας τρόπος να ξεχωρίσεις από τους άλλους και έπαιζε έναν πολύ σημαντικό ρόλο σε εκείνη την ηλικία.
Υπήρχε βέβαια και το mtv. Άκουγες, έβλεπες, μάθαινες, ψαχνόσουν.
Έτσι είχαμε αυτούς που άκουγαν rave, άλλους trance, άλλους λαϊκά, άλλους μόνο metal, άλλους rock, αλλους μόνο nirvana (!!!), απ' όλα είχε ο μπαξές. Βέβαια υπήρχαν και άτομα που ήταν ψιλοαδιάφορα με τη μουσική και άκουγαν ότι έπαιζαν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Τα ιδιωτικά κανάλια έχουν υπερισχύσει. Ό, τι δείχνουν γίνεται σουξέ. Όλα μασημένη τροφή. Ποιο σουξέ θα βγάλει ο Φοίβος, ποιο ο Καρβέλας (vas vas vas o paraskevas) και ποια θα είναι τα νέα είδωλα που θα φτιάξει το star. Fame story και Dream show, showbiz και celebrities.
Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα τώρα. Πρέπει να ψαχτείς περισσότερο, να πασχίσεις για να μάθεις για τη μουσική που σου αρέσει. Να χρησιμοποιήσεις το internet, να έχεις κάποιον να σε καθοδηγεί. Να ψάχνεις για νέες κυκλοφορίες, να ρωτάς, να ενδιαφερεσαι...
Από αυτά που βλέπω στο σχολείο εδώ και δύο χρόνια, παρατηρώ ότι το 70% των μαθητών ακούει τα σουξέ της εποχής. Λίγο απ' όλα, χωρίς ποιοτικό όριο. Ό, τι δείχνει η τηλεόραση. Λίγα ξεφεύγουν από τον κανόνα αυτό.
Όσα ακούν κάτι άλλο, ψάχνονται και ακούν αποκλειστικά σχεδόν ένα είδος μουσικής, rock, metal, hip hop,μόνο ξένα (pop) κτλ.
Η διαφορά με τα δικά μου χρόνια είναι ότι τώρα οι μουσικές προτιμήσεις έχουν ομογενοποιηθεί.
Δεν υπάρχουν οι λεκτικοί καβγάδες των μεταλλάδων με τα πανκιά, των σκυλάδων με τους raveάδες κτλ. Χάθηκε αυτός ο χαβαλές. Χάνεται και η μουσική παιδεία. Λίγοι ξέρουν τους Zeppelin, τους Depeche Mode και τον Χατζηδάκη, όλοι όμως ξέρουν τη Βέρα Λάμπρου και την Μαλάμω.
Πάντως πιστεύω ότι όλα τα παιδιά αργότερα ψάχνονται περισσότερο και τα πράγματα βελτιώνονται.
2 σχόλια:
pera apo ta mme pou kathodigoun kai mazikopoioun einai kai to o,ti na nai ekpaideutiko sustima pou dn afinei xoro kai xrono gia psaximo kai endoskopisi.
auto tha mou peis panta sunevaine alla ta teleutaia xronia einai pio strimogmena ta pragmata.
pantos epeidi einai sxetiko me to epaggelma sou kai vlepo oti se noiazoun oi mathites sou kukloforei ena polu kalo entupo to schooligans pou asxoleitai me diafora pou kaine mathites kai daskalous.
Νικόλα,ως γνωστό το βασικότερο αγαθό είναι ο χρόνος! Και στα νέα παιδιά δεν υπάρχει χρόνος. Τώρα άμα βάλουμε στην εξίσωση και τις άπειρες πηγές ερεθισμάτων (και μουσικών) σε σχέση με παλαιότερα, το αποτέλεσμα είναι προφανές. Χαοτική κακογουστιά. Από τη στιγμή που έγινε πολύ εύκολο να βγάλει ο κάθε ένας ένα σι ντι , η πιθανότητα του να ακούσεις κάτι καλό πέφτει οικτρά! Και τα νέα παιδιά , άμα δεν καθοδηγηθούν θα την ψάξουν μόνα τους, απλά θα βρούν με πολύ μικρή πιθανότητα κάτι το ποιοτικό και καλό!
Δημοσίευση σχολίου