Στο σχολείο έχουμε μια αξιόλογη βιβλιοθήκη.
Κάπου - κάπου, πετάγομαι και δανείζομαι βιβλία.
Επιστημονικά, παιδαγωγικά, μελέτες, φυσική και ποίηση.
Το τελευταίο που δανείστηκα ήταν μια συλλογή από ποιήματα του Τίτου Πατρίκιου.
"Τίτος Πατρίκιος, Ποιήματα Ι, 1948 - 1954", από τις εκδόσεις Θεμέλιο.
Γραμμένα σε μια εποχή μακριά απο τη δική μας, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου.
Κι όμως τόσο κοντά σε μας.
Πόλλα ποιήματα είναι πολιτικά, εξορία και επανάσταση.
Άλλα αγάπης και εμπιστοσύνης.
Αξίζει να διαβάσετε αυτόν τον ποιητή.
"Causa"
Κάθε που ξημερώνει
μισώ τη μέρα
που μ' εμποδίζει
να σε σκέφτομαι
"Ποινή"
Κάθε που θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου
λιγοστεύω τις φορές που σε κοιτάω.
Τίτος Πατρίκιος
ΥΓ.: Η ποίηση είναι ένας κόσμος δύσκολος, που άργησα να τον ανακαλύψω.
Αν υπομείνεις και μπεις μέσα, τότε θα σου προσφέρει υπέροχα ταξίδια.
Με λίγες μόνο λέξεις.
Your head will collapse,
if there's nothing in it,
And you'll ask yourself
Where is my mind?
Where is my mind?
Where is my mind?
Σάββατο, Μαΐου 19, 2007
Λόγω βροχής...
Λόγω βροχής και χάλια καιρού, έμεινα μέσα σήμερα.
Οπότε, για να περάσει ευχάριστα η μέρα, έφτιαξα τα παρακάτω:
1.Don't cry
2. Stairway to heaven
ΥΓ.: Χωρίς πεταλιέρες, μόνο ενισχυτάκι Marshall...
Οπότε, για να περάσει ευχάριστα η μέρα, έφτιαξα τα παρακάτω:
1.Don't cry
2. Stairway to heaven
ΥΓ.: Χωρίς πεταλιέρες, μόνο ενισχυτάκι Marshall...
One rainy day...
Ξύπνησα αργά. Άκουγα τις ψιχάλες και ταξίδευα.
Από τον καύσωνα των προηγουμένων ημερών, τα μπάνια, τις ομπρέλες και τα αντιηλιακά,
γυρίσαμε σε μια μέρα φθινοπωρινή.
Μελαγχολική, σοβαρή, που σε βάζει σε σκέψεις.
Μέσα από τις κουβέρτες μου σκεφτόμουν τα παιδιά που ξεκίνησαν σήμερα τις πανελλαδικές.
Η δουλειά μιας ολόκληρης χρονιάς πρέπει τώρα να δώσει καρπούς.
Το άγχος να γίνει ώθηση.
Το μέλλον να γίνει οδηγός.
Καλή επιτυχία, παιδιά...
Από τον καύσωνα των προηγουμένων ημερών, τα μπάνια, τις ομπρέλες και τα αντιηλιακά,
γυρίσαμε σε μια μέρα φθινοπωρινή.
Μελαγχολική, σοβαρή, που σε βάζει σε σκέψεις.
Μέσα από τις κουβέρτες μου σκεφτόμουν τα παιδιά που ξεκίνησαν σήμερα τις πανελλαδικές.
Η δουλειά μιας ολόκληρης χρονιάς πρέπει τώρα να δώσει καρπούς.
Το άγχος να γίνει ώθηση.
Το μέλλον να γίνει οδηγός.
Καλή επιτυχία, παιδιά...
Δευτέρα, Μαΐου 14, 2007
Τι μουσική ακούν οι μαθητές;
Ακούω στον Mplayer κάτι παλιές rockιές και αναρωτιέμαι:
ακούει κανένας μαθητής μου παλιό rock;
Και άρχισα να το φιλοσοφώ...
Όταν ήμουν μαθητής (στο λύκειο κυρίως), ακούγαμε πολύ ελληνικό rock. Τρύπες, Σιδηρόπουλο, Σπαθιά, Μωρά στη Φωτιά και όλα τα σχετικά. Ήταν η εποχή τέτοια. Άνθιση του ελληνικού rock. Σιγά σιγά γυρίσαμε τα αυτιά μας και σε ξένα συγκροτήματα. Καινούρια και παλιά.
Heavy metal ακούγαμε από το γυμνάσιο.
Η μουσική ήταν κάτι που μας απασχολούσε πάρα πολύ. Τι μουσική ακούμε, στέκια, νέες κυκλοφορίες, συναυλίες (θέατρο δάσους - ψηλά, πίσω από το θέατρο με ρετσίνες), στίχοι, κιθάρα και τέτοια. Η μουσική που άκουγες ήταν ένας τρόπος να ξεχωρίσεις από τους άλλους και έπαιζε έναν πολύ σημαντικό ρόλο σε εκείνη την ηλικία.
Υπήρχε βέβαια και το mtv. Άκουγες, έβλεπες, μάθαινες, ψαχνόσουν.
Έτσι είχαμε αυτούς που άκουγαν rave, άλλους trance, άλλους λαϊκά, άλλους μόνο metal, άλλους rock, αλλους μόνο nirvana (!!!), απ' όλα είχε ο μπαξές. Βέβαια υπήρχαν και άτομα που ήταν ψιλοαδιάφορα με τη μουσική και άκουγαν ότι έπαιζαν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Τα ιδιωτικά κανάλια έχουν υπερισχύσει. Ό, τι δείχνουν γίνεται σουξέ. Όλα μασημένη τροφή. Ποιο σουξέ θα βγάλει ο Φοίβος, ποιο ο Καρβέλας (vas vas vas o paraskevas) και ποια θα είναι τα νέα είδωλα που θα φτιάξει το star. Fame story και Dream show, showbiz και celebrities.
Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα τώρα. Πρέπει να ψαχτείς περισσότερο, να πασχίσεις για να μάθεις για τη μουσική που σου αρέσει. Να χρησιμοποιήσεις το internet, να έχεις κάποιον να σε καθοδηγεί. Να ψάχνεις για νέες κυκλοφορίες, να ρωτάς, να ενδιαφερεσαι...
Από αυτά που βλέπω στο σχολείο εδώ και δύο χρόνια, παρατηρώ ότι το 70% των μαθητών ακούει τα σουξέ της εποχής. Λίγο απ' όλα, χωρίς ποιοτικό όριο. Ό, τι δείχνει η τηλεόραση. Λίγα ξεφεύγουν από τον κανόνα αυτό.
Όσα ακούν κάτι άλλο, ψάχνονται και ακούν αποκλειστικά σχεδόν ένα είδος μουσικής, rock, metal, hip hop,μόνο ξένα (pop) κτλ.
Η διαφορά με τα δικά μου χρόνια είναι ότι τώρα οι μουσικές προτιμήσεις έχουν ομογενοποιηθεί.
Δεν υπάρχουν οι λεκτικοί καβγάδες των μεταλλάδων με τα πανκιά, των σκυλάδων με τους raveάδες κτλ. Χάθηκε αυτός ο χαβαλές. Χάνεται και η μουσική παιδεία. Λίγοι ξέρουν τους Zeppelin, τους Depeche Mode και τον Χατζηδάκη, όλοι όμως ξέρουν τη Βέρα Λάμπρου και την Μαλάμω.
Πάντως πιστεύω ότι όλα τα παιδιά αργότερα ψάχνονται περισσότερο και τα πράγματα βελτιώνονται.
ακούει κανένας μαθητής μου παλιό rock;
Και άρχισα να το φιλοσοφώ...
Όταν ήμουν μαθητής (στο λύκειο κυρίως), ακούγαμε πολύ ελληνικό rock. Τρύπες, Σιδηρόπουλο, Σπαθιά, Μωρά στη Φωτιά και όλα τα σχετικά. Ήταν η εποχή τέτοια. Άνθιση του ελληνικού rock. Σιγά σιγά γυρίσαμε τα αυτιά μας και σε ξένα συγκροτήματα. Καινούρια και παλιά.
Heavy metal ακούγαμε από το γυμνάσιο.
Η μουσική ήταν κάτι που μας απασχολούσε πάρα πολύ. Τι μουσική ακούμε, στέκια, νέες κυκλοφορίες, συναυλίες (θέατρο δάσους - ψηλά, πίσω από το θέατρο με ρετσίνες), στίχοι, κιθάρα και τέτοια. Η μουσική που άκουγες ήταν ένας τρόπος να ξεχωρίσεις από τους άλλους και έπαιζε έναν πολύ σημαντικό ρόλο σε εκείνη την ηλικία.
Υπήρχε βέβαια και το mtv. Άκουγες, έβλεπες, μάθαινες, ψαχνόσουν.
Έτσι είχαμε αυτούς που άκουγαν rave, άλλους trance, άλλους λαϊκά, άλλους μόνο metal, άλλους rock, αλλους μόνο nirvana (!!!), απ' όλα είχε ο μπαξές. Βέβαια υπήρχαν και άτομα που ήταν ψιλοαδιάφορα με τη μουσική και άκουγαν ότι έπαιζαν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Τα ιδιωτικά κανάλια έχουν υπερισχύσει. Ό, τι δείχνουν γίνεται σουξέ. Όλα μασημένη τροφή. Ποιο σουξέ θα βγάλει ο Φοίβος, ποιο ο Καρβέλας (vas vas vas o paraskevas) και ποια θα είναι τα νέα είδωλα που θα φτιάξει το star. Fame story και Dream show, showbiz και celebrities.
Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα τώρα. Πρέπει να ψαχτείς περισσότερο, να πασχίσεις για να μάθεις για τη μουσική που σου αρέσει. Να χρησιμοποιήσεις το internet, να έχεις κάποιον να σε καθοδηγεί. Να ψάχνεις για νέες κυκλοφορίες, να ρωτάς, να ενδιαφερεσαι...
Από αυτά που βλέπω στο σχολείο εδώ και δύο χρόνια, παρατηρώ ότι το 70% των μαθητών ακούει τα σουξέ της εποχής. Λίγο απ' όλα, χωρίς ποιοτικό όριο. Ό, τι δείχνει η τηλεόραση. Λίγα ξεφεύγουν από τον κανόνα αυτό.
Όσα ακούν κάτι άλλο, ψάχνονται και ακούν αποκλειστικά σχεδόν ένα είδος μουσικής, rock, metal, hip hop,μόνο ξένα (pop) κτλ.
Η διαφορά με τα δικά μου χρόνια είναι ότι τώρα οι μουσικές προτιμήσεις έχουν ομογενοποιηθεί.
Δεν υπάρχουν οι λεκτικοί καβγάδες των μεταλλάδων με τα πανκιά, των σκυλάδων με τους raveάδες κτλ. Χάθηκε αυτός ο χαβαλές. Χάνεται και η μουσική παιδεία. Λίγοι ξέρουν τους Zeppelin, τους Depeche Mode και τον Χατζηδάκη, όλοι όμως ξέρουν τη Βέρα Λάμπρου και την Μαλάμω.
Πάντως πιστεύω ότι όλα τα παιδιά αργότερα ψάχνονται περισσότερο και τα πράγματα βελτιώνονται.
Τετάρτη, Μαΐου 09, 2007
ΜΕΤΑΘΕΣΕΙΣ...
Οι μεταθέσεις βγήκανε. Μετά από πολύ καιρό αναμονής.
Δύσκολα τα πράγματα. Λίγες οι μεταθέσεις πληροφορικάριων, στα ύψη οι βάσεις.
Οι περισσότεροι δεν πήραν την πολυπόθητη μετάθεση.
Εγώ τα κατάφερα.
Δέκατη επιλογή μου.
Σέρρες.
Σε γνωστά εδάφη, αφού από εκεί είναι οι γονείς μου.
Άρα, το blog αρχίζει να μαζεύει τα πράγματά του.
Του χρόνου θα βρίσκεται κάπου μεταξύ Θεσσαλονίκης και Σερρών.
Καλή τύχη σε όλους.
Και στους μετατιθέμενους και στους μη.
Θα μου λείψει το νησί.
Το μόνο σίγουρο.
Δύσκολα τα πράγματα. Λίγες οι μεταθέσεις πληροφορικάριων, στα ύψη οι βάσεις.
Οι περισσότεροι δεν πήραν την πολυπόθητη μετάθεση.
Εγώ τα κατάφερα.
Δέκατη επιλογή μου.
Σέρρες.
Σε γνωστά εδάφη, αφού από εκεί είναι οι γονείς μου.
Άρα, το blog αρχίζει να μαζεύει τα πράγματά του.
Του χρόνου θα βρίσκεται κάπου μεταξύ Θεσσαλονίκης και Σερρών.
Καλή τύχη σε όλους.
Και στους μετατιθέμενους και στους μη.
Θα μου λείψει το νησί.
Το μόνο σίγουρο.
Σάββατο, Μαΐου 05, 2007
London
Ναι.
Κλείσαμε για Λονδίνο.
Όχι τώρα.
Τα Χριστούγεννα.
There's nothing like London in the rain,
There's nothing like falling from a moving train,
You know the killer's changed, the killer's changed, the killer's change,
Oh but he kills the same, he kills the same, he kills the same,
I belong back in London,
There's nothing like waiting for your call,
There's nothing like shaking in the Albert Hall,
You know the killer's strange, the killer's changed, the killer chain,
Oh but he kills the same, he kills the same, he kills the same,
What are we doing here?
Isn't everything clear?
I belong back in London,
I belong back in London,
I belong back in London,
Puressence
Κλείσαμε για Λονδίνο.
Όχι τώρα.
Τα Χριστούγεννα.
Nothing heals me like you do
Nothing falls like London Rain
Heathernova
There's nothing like London in the rain,
There's nothing like falling from a moving train,
You know the killer's changed, the killer's changed, the killer's change,
Oh but he kills the same, he kills the same, he kills the same,
I belong back in London,
There's nothing like waiting for your call,
There's nothing like shaking in the Albert Hall,
You know the killer's strange, the killer's changed, the killer chain,
Oh but he kills the same, he kills the same, he kills the same,
What are we doing here?
Isn't everything clear?
I belong back in London,
I belong back in London,
I belong back in London,
Puressence
I won't be the one to disappoint you (Λήμνος pt1)...
Οι μέρες περνάνε γρήγορα.
Πέρασε και η Πρωτομαγιά, έγινε η ημερήσια εκδρομή του σχολείου στη Σαμοθράκη (ναι, περάσαμε τέλεια), μπήκαν τα τελευταία διαγωνίσματα, πάει κι αυτή η βδομάδα.
Τα παιδιά στο σχολείο δύσκολα συμμαζεύονται, το μυαλό τους ταξιδεύει. Η χρονιά τελειώνει και η τρίτη λυκείου απολαμβάνει τις τελευταίες μέρες ξεγνοιασιάς.
Το τμήμα μου με ρωτάει αν θα είμαι και του χρόνου καθηγητής τους. Ρωτάνε αν θέλω να φύγω.
Δεν ξέρω τι να τους πω.
Σίγουρα, περιμένω την μετάθεση πως και πως, αλλά μ' αυτά τα παιδιά έχω δεθεί.
Τα ξέρω από πέρσι, τα έχω μαλώσει, τα έχω βγάλει έξω από την τάξη, με έχουν νευριάσει.
Όμως, έχω κάνει πλάκες μαζί τους, τα έχω βοηθήσει, έχω πάει εκδρομή μαζί τους, έχω χορέψει μαζί τους, νιώθω κοντά τους.
Ίσως να΄ναι η τελευταία χρονιά στο νησί. Το χαίρομαι όσο μπορώ.
You know what it's like when you're new to the game but I'm not,
I won't be the one to disappoint you,
I won't be the one to disappoint you anymore
Πέρασε και η Πρωτομαγιά, έγινε η ημερήσια εκδρομή του σχολείου στη Σαμοθράκη (ναι, περάσαμε τέλεια), μπήκαν τα τελευταία διαγωνίσματα, πάει κι αυτή η βδομάδα.
Τα παιδιά στο σχολείο δύσκολα συμμαζεύονται, το μυαλό τους ταξιδεύει. Η χρονιά τελειώνει και η τρίτη λυκείου απολαμβάνει τις τελευταίες μέρες ξεγνοιασιάς.
Το τμήμα μου με ρωτάει αν θα είμαι και του χρόνου καθηγητής τους. Ρωτάνε αν θέλω να φύγω.
Δεν ξέρω τι να τους πω.
Σίγουρα, περιμένω την μετάθεση πως και πως, αλλά μ' αυτά τα παιδιά έχω δεθεί.
Τα ξέρω από πέρσι, τα έχω μαλώσει, τα έχω βγάλει έξω από την τάξη, με έχουν νευριάσει.
Όμως, έχω κάνει πλάκες μαζί τους, τα έχω βοηθήσει, έχω πάει εκδρομή μαζί τους, έχω χορέψει μαζί τους, νιώθω κοντά τους.
Ίσως να΄ναι η τελευταία χρονιά στο νησί. Το χαίρομαι όσο μπορώ.
You know what it's like when you're new to the game but I'm not,
I won't be the one to disappoint you,
I won't be the one to disappoint you anymore
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)