Επιστροφή με Nick Hornby (Η Τζούλιετ γυμνή)...

Ανάμεσα σε εργασίες για το πανεπιστήμιο, σε βαθμολογίες για τους μαθητές, σε τεράστια και ογκώδη βιβλία ( Δίκτυα και ΒΔ...), σε εκατοντάδες γραμμές κώδικα και σε ιώσεις που με τριγυρνούν, βρήκα χρόνο για λίγη βιβλιοφαγία...

Ναι, λίγο πριν να κοιμηθώ, κάθε βράδυ, διαβάζω διάφορα βιβλία.
Το τελευταίο, που μόλις πριν μια εβδομάδα τελείωσα, είναι το "Η Τζουλιετ γυμνή" του Βρετανού Nick Hornby.



Πρόκειται για το τελευταίο μυθιστόρημα του Hornby και το 1ο που δεν το διάβασα από το αγγλικό πρωτότυπο. Κατά τη διάρκεια μιας συνιθισμένης μου βόλτας στο Public, έπεσα πάνω στην ελληνική μεταφρασμένη έκδοση με το απλά υπέροχο εξώφυλλο...
Η αίσθηση του τέλεια γυαλιστερού εξώφυλλου με έκανε να προτιμήσω την ελληνική έκδοση από την κλασική αγγλική Penguin paperback έκδοση.
Οι εμμονές του Hornby με τη μουσική ξεδιπλώνονται και σ΄αυτό το βιβλίο. Από το High Fidelity είχε να ασχοληθεί με ένα τέτοιο θέμα, που έχει σαν background τον κόσμο της μουσικής. Η μουσική, πάντως, παραμένει απλώς ενα χαλί για την ιστορία, η οποία τριγυρίζει γύρω από κάποιες προβληματικές, ελλιπείς ανθρώπινες σχέσεις...
Ένα βαρετό ζευγάρι που ζει σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη της Αγγλίας, ένας μουσικός που παράτησε την καριέρα του και έχει παιδιά σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, δυο παράξενοι χορευτές που αναπολούν το παρελθόν....
Το βιβλίο δεν έχει ιδιαίτερη πλοκή, αλλά εστιάζει στους παράξενους χαρακτήρες - πρωταγωνιστές και στα παράξενα προσωπικά προβλήματα - διλήμματα που αντιμετωπίζουν.
Ωραία αίσθηση αφήνει και η προσπάθεια του Hornby να μπλέξει σ' αυτό το ψηφιδωτό και την οπτική της "απρόσωπης" ηλεκτρονικής επικοινωνίας (μέσω e-mail και forum) που τελικά καταλήγει σε κάτι ουσιαστικό και χειροπιαστό.
Σε όσους αρέσουν οι ιστορίες με κρίσεις της μέσης ηλικίας και με αλλαγές στην πορεία της ζωής, χωρίς όμως να είναι μελό ή διδακτικές, σε συνδυασμό με μια γαρνιτούρα ροκ μουσικής και δισκογραφίας, το Τζούλιετ γυμνή θα είναι μια απόλαυση.
Για τους υπόλοιπους, απλώς ένα ακόμη μυθιστόρημα του Hornby...

Για μένα: σίγουρα δεν φτάνει τα επίπεδα του High Fidelity ή του A Long Way Down, αλλά δεν είναι και τόσο χλιαρό όσο το About A Boy. Διαβάζεται ευχάριστα και για μένα που λατρεύω τη μουσική ήταν αρκετά ενδιαφέρον...
Σας το προτείνω, λοιπον...

Τα λέμε σύντομα, μετά τους ελέγχους!