ΤΙ ΒΡΗΚΑ ΣΤΑ ΣΥΡΤΑΡΙΑ ΜΟΥ...

Σήμερα έπρεπε να πάω την χαλασμένη μου TV για επισκευή.
Χρειαζόταν και η απόδειξη μαζί (εγγύηση).
Έψαξα στα πιθανά σημεία - τίποτα.
Μετά από καμιά ώρα ξαναέψαξα - πάλι τίποτα.
Τότε πήρα την μεγάλη απόφαση...
"Θα βγάλω όλα τα πράγματα από τα συρτάρια!"

Η σκέψη ήταν καλή, αλλά στην πράξη δυσκολεύτηκα (δύο σακούλες άχρηστων παρατημένων εγγράφων πετάχτηκαν κακήν κακώς).

Η ουσία είναι όμως αλλού - τι βρήκα μέσα στα συρτάρια...

Βρήκα:
- Φωτογραφίες από τον καιρό του λυκείου - πενταήμερης κτλ ( ρε πως είμασταν έτσι...)
- Σημειώσεις από τη σχολή ( έκανα πολύ χάλια γράμματα)
- Αντίγραφα πτυχίων, απολυτηρίων, σεμιναρίων, φορολογικών δηλώσεων κτλ ( πολλή γραφειοκρατία στην Ελλάδα)
- Οτιδήποτε είχε σχέση με τον στρατό ( απολυτήριο, πιστοποιητικά, φωτογραφίες, εξοδόχατρα, υπηρεσιακά, φύλλα πορείας - μόνο G3 δεν βρήκα...)
- Αποκόμματα εισιτηρίων ( συναυλίες αξέχαστες - U2, Maiden, Sabbath, ελληνικές - ποδοσφαιρικοί αγώνες, θέατρα...)
- Ατζέντες παμπάλαιες
- Ένα κουτί με όλες τις φιγούρες του Καραγκιόζη


- Κουτιά προφυλακτικών ( άδεια φυσικά :) )
- Τράπουλες από αυτοκίνητα, μηχανάκια κτλ (γνωστές και ως υπερ-ατού)
- Παλιά περιοδικά και κόμικς ( ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, SPIDERMAN, ΜΠΛΕΚ, METAL HAMMER...)
- Γράμματα από παλιούς έρωτες και στίχους για τραγούδια

και πολλά άλλα που δεν είναι άξια αναφοράς...

Ρε τι πράγματα μπορεί να έχει κανείς ξεχασμένα στο συρτάρι του και να μην έχει ιδέα...
Μου ξύπνησε αναμνήσεις το συρτάρι αυτό...

Αφού το τακτοποίησα και επέβαλα τελικά την τάξη, συνειδητοποίησα ότι την απόδειξη δεν τη βρήκα!!!

Τελικά, μάλλον θα πληρώσω...

ΜΑ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ????????

Ο καιρός περνάει, το υπουργείο δεν μας έχει καλέσει να δηλώσουμε περιοχές διορισμού και προσπαθώ να σκοτώσω τον καιρό μου...
Αυτές τις μέρες αναρωτιέμαι που θα ήταν καλύτερα να πάω...
Ξηρά (βουνά κυρίως) ή θάλασσα;
Να προτιμήσω ορεινές περιοχές και ξηρά ( Γρεβενά,Ευρυτανία, Κοζάνη, Ροδόπη, Έβρος, Άρτα, Πρέβεζα κλπ) ή
να πάρω το καράβι και όπου με βγάλει (Κυκλάδες, Σποράδες, Θάσος, Χίος, Λήμνος, Σάμος, Λέσβος, Κως, Κάλυμνος, Κρήτη κλπ) ;;;;;;;;;;;;

Ελπίζω, όπου κι αν πάω, να έχει καλό τσίπουρο, καλό φαϊ και κανα-δυο Παοκτσήδες για να βλέπουμε κανένα ματς...

DYLAN 2

Ένα δείγμα μόνο...

Senor, senor, do you know where we're headin'?
Lincoln County Road or Armageddon?
Seems like I been down this way before.
Is there any truth in that, senor?

Senor, senor, do you know where she is hidin'?
How long are we gonna be ridin'?
How long must I keep my eyes glued to the door?
Will there be any comfort there, senor?

There's a wicked wind still blowin' on that upper deck,
There's an iron cross still hanging down from around her neck.
There's a marchin' band still playin' in that vacant lot
Where she held me in her arms one time and said, "Forget me not."

Senor, senor, I can see that painted wagon,
I can smell the tail of the dragon.
Can't stand the suspense anymore.
Can you tell me who to contact here, senor?

Well, the last thing I remember before I stripped and kneeled
Was that trainload of fools bogged down in a magnetic field.
A gypsy with a broken flag and a flashing ring
Said, "Son, this ain't a dream no more, it's the real thing."

Senor, senor, you know their hearts is as hard as leather.
Well, give me a minute, let me get it together.
I just gotta pick myself up off the floor.
I'm ready when you are, senor.

Senor, senor, let's disconnect these cables,
Overturn these tables.
This place don't make sense to me no more.
Can you tell me what we're waiting for, senor?

BOB DYLAN - CHRONICLES Vol.1

Αν σας αρέσουν οι αυτοβιογραφίες και είστε λάτρεις της αμερικάνικης rock - folk μουσικής (και του Dylan φυσικά), διαβάστε αυτό το βιβλίο του BOB DYLAN.


Ο τεράστιος αυτός καλλιτέχνης ( μουσικός - στιχουργός ), περιγράφει με έναν ωμό τρόπο τα πρώτα βήματα της καριέρας του. Αποδεικνύει ότι πρέπει να θυσιάσεις πολλά για να φτάσεις στην κορυφή κι ότι πρέπει να πιστεύεις στο ταλέντο και στον εαυτό σου.
Περιγραφές απίστευτων κατάστάσεων, μαγαζιών και θρύλων της αμερικάνικης μουσικής, θα σας θυμίσουν πως η Αμερική κάποτε ήταν διαφορετική και η γενιά του rock n' roll λάτρεψε αυτή την χώρα.

"Ερχόμουν από πολύ μακριά και είχα ξεκινήσει από πολύ χαμηλά. Τώρα όμως η μοίρα ετοιμαζόταν να μου φανερωθεί. Ένιωθα ότι κοιτούσε εμένα και κανέναν άλλο".

Έτσι γράφει ο Bob Dylan στη συγκλονιστική αυτοβιογραφία του με τίτλο Η ζωή μου που εμβαθύνει σε κρίσιμες φάσεις της ζωής και της σταδιοδρομίας του. Βλέπουμε λοιπόν το Γκρίνουιτς Βίλατζ με τα μάτια του Dylan, ο οποίος μας διηγείται με ειλικρίνεια πώς ένιωσε το 1961, όταν έφτασε για πρώτη φορά στο Μανχάταν. Η Νέα Υόρκη του Dylan είναι μια μαγική πόλη με χιλιάδες ευκαιρίες: ολονύχτια πάρτι μέσα σε καπνούς τσιγάρων, λογοτεχνικές αφυπνίσεις, πρόσκαιρους έρωτες και αδιάρρηκτες φιλίες. Κάθε τόσο, ο Dylan διακόπτει τις ελεγειακές παρατηρήσεις του για να παρεμβάλλει αναμνήσεις, διεισδυτικές και σκληρές. Μαζί με τις αφηγήσεις για τα ταξίδια που έκανε στη Νέα Ορλεάνη, το Γούντστοκ, τη Μινεσότα και άλλα μέρη της δύσης, το βιβλίο αυτό συνιστά την έντονα προσωπική αναπόληση μιας σπάνιας εποχής.
Η ζωή μου διά χειρός Bob Dylan είναι μια εξιστόρηση, άλλοτε αποκαλυπτική, άλλοτε ποιητική, παθιασμένη και πνευματώδης, που μας ανοίγει ένα μαγικό παράθυρο στις σκέψεις και τις επιρροές του μεγάλου αυτού δημιουργού. Εκμεταλλευόμενος τα στοιχεία που έχουν σφραγίσει τη μουσική του, το απαράμιλλο αφηγηματικό ταλέντο και την έξοχη εκφραστικότητα, ο Bob Dylan μετατρέπει την αυτοβιογραφία του σε έναν συγκινητικό στοχασμό πάνω στη ζωή, στους ανθρώπους και τους τόπους που τον βοήθησαν να εξελιχθεί ως άνθρωπος και ως μουσικός.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

My favourite song (for this week)...

Ένα τραγουδάκι που μ' αρέσει πολύ. Ειδικά τον τελευταίο καιρό το ακούω συνέχεια.
Δεν χώρισα (όπως λένε οι στίχοι), αλλά την περίοδο αυτή γίνονται κάποιες αλλαγές στη ζωή μου και πρέπει να προχωρήσω.

Το αφιερώνω σε όσους προχωρούν στην ζωή τους, κόντρα στις αλλαγές που συναντούν...

Changes

I feel unhappy
I feel so sad
I lost the best friend
That I ever had

She was my woman
I loved her so
But it’s too late now
I’ve let her go

I’m going through changes
I’m going through changes

We shared the years
We shared each day
In love together
We found a way

But soon the world
Had it’s evil way
My heart was blinded
Love went astray

I’m going through changes
I’m going through changes

It took so long
To realize
That I can still hear
Her last goodbyes

Now all my days
Are filled with tears
Wish I could go back
And change these years

I’m going through changes
I’m going through changes

Black Sabbath

ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ, ΠΕΡΑΣΑ!!!!!!!!

Δεν το πίστευα, όταν με πήρε ο 4rch1tect τηλέφωνο το πρωί!
- Πέρασες, φίλε
- Σοβαρά μιλάς?

Εγώ ήμουν στο συνεργείο, γιατί με άφησε το μηχανάκι στη μέση του δρόμου.

Επιτέλους, βγήκαν τα αποτελέσματα του ΑΣΕΠ και είμαι διοριστέος (πληροφορικάριος).
Οπότε, μάλλον το blog θα μεταφερθεί σε κάποιο ελληνικό νησί.

Συγχαρητήρια σ' όσους πέρασαν και ηρεμία στους αποτυχόντες.
Η ζωή συνεχίζεται (είδατε πόσοι διορίστηκαν μόνο με μικρή προυπηρεσία σε ολοήμερα και ΠΔΣ...) και δεν αξίζει τον κόπο να στεναχωριέστε...

Keep blogging

ΖΗΛΕΨΑ ΛΙΓΟ

Είδα το post του zpi με τον southpark χαρακτήρα και ζήλεψα...

Ε, να κι ο δικός μου...


Σαν φλούφλης δεν είναι???

Create your own here!!!

ΕΝ ΟΨΕΙ Δ.Ε.Θ.

Σήμερα το πρωί έπρεπε να πάω σε ένα γνωστό κατάστημα ηλεκτρικών για να τσεκάρω κάτι τιμές ψυγείων. Ξεκίνησα από Πολίχνη για να πάω μέχρι τον Φοίνικα (διαστάυρωση Αγίου Παύλου). Καθώς κατέβαινα τον περιφερειακό από Επταπύργιο προς Τούμπα, στο αντίθετο ρεύμα η ουρά από τα αυτοκίνητα ήταν ατελείωτη. Λυπήθηκα τους οδηγούς και συνέχισα την δουλειά μου. Όταν τελείωσα από το κατάστημα, επέλεξα (για να γλιτώσω την κίνηση του περιφερειακού) να επιστρέψω από το κέντρο.
Τι το ήθελα, όμως...
Μιάμιση ώρα έκανα να φτάσω σπίτι...
Βασ. Ολγας κίνηση, Τσιμισκή και Εγνατία όλοι ακινητοποιημένοι.
Έφυγα για Κάστρα. Προς στιγμή ανάσανα, αλλά σε λίγο τα ίδια. Σημειωτόν στις ανηφόρες, με τα φορτηγά να αδυνατουν να ξεκινήσουν στο βρεγμένο οδόστρωμα...

Ακούω στο Ράδιο:
Έργα ασφαλτόστρωσης σε περιφερειακο, Βούλγαρη κλπ, λόγω Δ.Ε.Θ.

Μα όλοι την Δ.Ε.Θ περιμένουν για να δουλέψουν...