Σάββατο, Μαρτίου 24, 2007

1η απόπειρα (ελπίζω όχι τελευταία)...

Μ' αρέσει να διαβάζω βιβλία. Κάπου κάπου προσπαθώ να γράψω και κάτι. Μικρά κείμενα, στίχους, κτλ. Για την πλάκα μου.
Με πολλή σκέψη και μεγάλη επιφύλαξη θα postάρω ένα μικρό κειμενάκι.
Μη με παρεξηγήσετε...

---------------------------------------------------------------------------------------

Μια λευκή κόλλα χαρτιού μπροστά μου. Προσπαθώ να την μυρίσω, μα δεν μπορώ. Προσπαθώ να την πιάσω, μα δεν μπορώ. Προσπαθώ να την φιλήσω, μα δεν μπορώ. Προσπαθώ να την τσαλακώσω, μα δεν μπορώ.

Περπατάω πλάι στη θάλασσα, οι πατούσες μου νιώθουν την αλμύρα της. Περνάει από τα πόδια μου και φτάνει μέχρι τα μηνίγγια μου. Είμαι αλμυρός και το ξέρω. Είναι απόγευμα, περιμένω τον ήλιο να δύσει και προχωρώ. Απέραντη ακρογιαλιά, λεπτή, δροσερή άμμος και απαλό κυματάκι. Κοιτάζω ψηλά και βλέπω θάλασσα. Σαν αντανάκλαση. Σφίγγομαι. Τεντώνω τα δάχτυλα μου, είμαι μόνος. Που είναι τα σύννεφα, ο ουρανός, ο ήλιος;

Η από πάνω θάλασσα δεν είναι ήρεμη. Φυσάει, πελώρια κύματα ακούγονται. Κάποιες ψιχάλες νιώθω στο μέτωπό μου. Την βλέπω να κατεβαίνει, με πλησιάζει, φωνάζει, με απειλεί…

Καθώς με πλησιάζει η πάνω θάλασσα, παίρνω την σημαντική απόφαση• βουτάω στην θάλασσα μπροστά μου. Βυθίζω το κεφάλι μου, ο εγκέφαλος μου δεν λειτουργεί μέσα στο νερό, τα μάτια μου κλείνουν. Κρατάω την ανάσα μου όσο μπορώ, κουνώ χέρια και πόδια, προχωράω μερικά μέτρα και βγαίνω στην επιφάνεια. Ξαναπαίρνω μεγάλη ανάσα, η πάνω θάλασσα σχεδόν με έχει φτάσει – είναι δέκα μέτρα πάνω μου και φτάνει με μεγάλη ταχύτητα. Σε λίγα δευτερόλεπτα οι θάλασσες θα ενωθούν, θα γίνω κι εγώ ένα μ’ αυτές. Ποια όμως θα υπερισχύσει; Η ήρεμη ή η φουρτουνιασμένη; Κι εγώ μέσα τους και αυτές μέσα μου.

Βουτάω το κεφάλι μου ξανά, γυρίζω ανάσκελα και κοιτάζω την από πάνω να με φτάνει. Κλείνω τα μάτια, κλείνω τα αυτιά, κλείνω τη μύτη, κλείνω το στόμα, μαζεύω τα χέρια… Ανοίγω την ψυχή μου, είμαι ανοιχτός και δεν σκέφτομαι…

Έρχεται. Πάρτε με. Είμαι εσείς. Είστε εγώ.

Ξυπνάω κι έχω μια μεγαλοπρεπή στύση…

12/06/2006 Λήμνος (c) ---------------------------------------------------------------------------------------------------

ΥΓ.: Χθες, μετά την γιορτή του σχολείου, κάναμε ένα πολύ καλό τσιμπούσι με σπιτικά φαγητά και δικά μας ούζα και τσίπουρα. Χορέψαμε, τραγουδήσαμε και περάσαμε τέλεια.
Να το ξανακάνουμε παιδιά! (Δευτέρα μετά το σχολείο :)

1 σχόλιο:

vampiria είπε...

Μέσα μας κρύβονται και τα δύο - η φουρτούνα και η γαλήνη! Αυτο είναι που μας κάνει μοναδικούς, ότι ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα προλάβει το άλλο!

PS. Καλό αυτό με τη στύση! Να φανταστώ την αλληγορία;